”Aking adhika, makita kang sakdal laya”

“Ibon mang may layang lumipad

kulungin mo at umiiyak,

Bayan pa kayang sakdal dilag ang di magnasang makaalpas,

Pilipinas kong minumutya,

Pugad ang luha ko’t dalita,

Aking adhika, makita kang sakdal laya”

-Bayan Ko

Ito ang mga titik mula sa makabayang awiting “Bayan Ko”. Baka pinagtataka ninyo bakit ito ang tema ng post na ito?

Bukas kasi, gugunitain natin muli ang ika-118 na taon magmula nang ideklara natin ang ating kalayaan mula sa pananakop ng mga Kastila. Marami na tayong pinagdaanan bilang isang bansa, mula sa isang kalayaang pansamantala nating tinamasa dahil wala tayong kamalay-malay na meron palang bagong mananakop (ang Estados Unidos) na darating sa ating bansa at nagdala sa atin ng mga bagong impluwensyang hanggang ngayon ay dala-dala natin at sinanay tayo na magkaroon ng sarili nating gobyerno, nasakop tayo sa loob ng tatlong taon ng isang kapitbahay na may malaking ambisyon (mga Hapones), pagkatapos ng sampung taon na pagsasanay ay yung mga Kano ay pinagbigyan na rin tayo sa wakas, ay pinagbigyan na rin tayo na mamahala sa mga sarili natin, at nang magprotesta tayo sa lansangan para muling ibalik ang kalayaan na inalis sa atin sa loob ng halos isang dekada tapos makikita lang natin na imbes na mawala ay lalong lumala ang mga problema ng bayan, siguro tinatanong niyo (at least sa may pakialam), MALAYA NGA BA TALAGA TAYO?

Oo. Sabihin na natin. May internet naman na kung saan ay makakapagpahayag tayo ng mga saloobin natin at nagkakaroon na tayo ng pakialam sa mga bagay na sa isang normal na sirkumstansya ay dedma lang (minsan nga lang mabagal ang internet, naka-data ka lang, binlock ka ng bestfriend mo dahil lang sa magkaiba kayo ng opinyon, o kaya’y kung anu-ano na lang nababasa mo sa Facebook at nagpapaniwala ka naman agad kahit di mo tinignan ng mabuti kung totoo ba), maraming mga partido dyan na may iba’t ibang paniniwala (nagbabalimbingan nga lang kapag eleksyon), may media tayo (basura nga lang minsan), at kung anu-ano pang mga nakikita natin na laganap sa mga demokratikong lipunan, pero tila nababadtrip tayo (kasi trapik, mausok, sira ang tren, mataas ang tax, kurap ang gobyerno, maraming snatcher at manyakis, nagsusumikip ang Metro Manila pero ang mga probinsya napapag-iwanan pa rin). May pag-iisip tayo na “magpasakop na lang ulit tayo” o kaya naman ay “martial law na lang sana ulit”. Eh wala eh, nandito na tayo eh.

Bago tayo ngumawa dyan, isipin muna natin: siguro minura na tayo ni Heneral Luna. Siguro tinaga na tayo ng itak ni Bonifacio. Ang layo na ng narating natin. Aatras na naman ba tayo? Eh di parang napunta lang sa wala yung mga pinaglaban nila. Andyan ka na nga eh.

Buti na lang medyo naitatama na ang mga mali. Nagkakamalay na rin tayo. Medyo sablay nga lang, pero patungo na rin dyan. Blockbuster nga yung Heneral Luna eh. May mga sites na kung saan ang mga nababasa mo sa history books (minsan nga lang kwentong barbero, alam niyo na kung saan niyo mababasa ang mga yun), at katatapos lang ng eleksyon at mataas ang expectation niyo sa binoto niyo (mamaya dyan magsisi na naman kayo, wag na uy).

Kahit sabihin nating inaaabuso nga lang ng iba dyan yung mga karapatan natin, pero sana sariwain natin bukas araw na ito kung ano ang mga naging paghihirap ng mga bayani natin para maging malaya na tayo. At di lang kay Duterte ang change ano, sa atin yun. Magsisimula sa atin yun. Start with the basics, wag na magtapon sa kanto, wag na tumawid sa di naman dapat tawiran, wag na iihi sa pader, at kung ano ano pa.

Magtulong tulong tayo para ang demokrasya natin, maging totoo na. Talagang magiging sakdal laya nga tayo. Laya para makapagtayo tayo ng isang matino, maayos, maunlad, at mapayapang bansa.

O, maligayang araw ng kalayaan, at enjoyin ang weekend!

 

Advertisement

IBC 13, sana pansinin niyo rin

Notice: Sana mapagtuunan din ito ng pansin dahil malaki ang papel na ginagampanan ng media sa paghubog sa ating pagka-Pilipino.

Kagabi nakausap ko ang isa sa mga reporters ng government-sequestered IBC 13 na 30 taon nang naghihintay sa privatization. Marami na ang kanilang pinagdaanan, maraming palabas at artista ang nawala sa kanila, maraming beses nang hindi nabigyan ng sweldo at benepisyo, at maraming administrasyon na ang lumipas pero heto pa rin sila. 

(Noong 2014, bumuo kami ng aming mga kaibigan ng isang munting FB page para makatulong dahil nga sa isa sa mga problema ng IBC 13 ay ang kakulangan ng social media presence.)

Paano tayo humantong sa ganito? Noong 70s, 80s, 90s at early 2000s ay nakilala ang IBC 13 sa mga programa na masasabi natin na parang kagaya na ng mga nakikita ng karamihan ngayon sa ABS-CBN, GMA, at TV5, mga cartoon, sitcoms, game shows, atbp.

Dahil nga sa hawak ng gobyerno, ibig sabihin kada palit ng administrasyon ay magpapalit na rin ng management (na sabihin nating wala pang karanasan sa mass media) at sa dami ng mga problema ng bayan ay napapabayaan na. Sobrang napabayaan na na umabot sa puntong TV shopping at sabong na palabas. Isama mo pa mga utang at unpaid benefits. Sino ba naman gaganahan diba? At halos monopolisado na ng ABS at GMA ang merkado.

Ngayon, palit na naman ng administrasyon. Noong January, nagpasa na ng batas si PNoy na isasapribado na raw (may presyong P1.977 billion, laki diba?) at ilalabas sa Abril ang invitation to bid (natabunan na ng eleksyon).

(So far si Ramon Ang at Eric Canoy ng RMN pa lang interesado magbid).

Ngayong may bagong uupo, at ang kamag-anak nila sa Channel 4 ay pinansin na at pagagandahin, sana ito rin. Nakakasira rin kasi sa interes ng publiko. Yung alam mo nang wala na ngang kwenta mga palabas pero wala kang choice pero sila pa rin panonoorin mo kasi walang kumpetisyon. Wala ka ring magawa, wala kang pera magproduce ng sarili mong programa. Di ka makahingi ng pera dahil di naman ikaw ang main station. Problema ano?

Sana kahit paano, magawan ng paraan. Maglagay kayo balita sa tanghali, mga replay ng lumang palabas. 

Pero heto mas maganda: PAG WALANG GUSTO BUMILI, KESA NAMAN MAGSARA, PANINDIGAN NIYO NA LANG. GOBYERNO NA MISMO MAGBREAK SA MONOPOLYA, PARANG SA IBANG BANSA. KAYA NGA PUBLIC BROADCASTING DIBA? Mas maganda yun, para di na puro tae palabas sa TV. 

Pero di naman natin hawak ang bagay na yan, maghintay na lang tayo sa kung ano mangyayari. For the interest of their hardworking employees and the general public. Magmasid na lang muna tayo. 

Pasukan na naman.. Hays.

Bilis naman ng panahon, oo. June na. Pasukan na naman. Siguro naman lumamig na mga ulo ninyo matapos kayo ma-beastmode sa eleksyon. Bati na ba kayo ng kaibigan mong nang-F.O (friendship over) sa iyo? Natuloy ba lakad niyo ng mga bes mo? Nabitin ka ba sa mga napuntahan mong resort, beach resort, o kung ano man? Excited ka na ba dahil marami kang maikukwento, o nayayamot ka dahil maaga ka na naman ng gising?

Pipilia ka ng mahaba para sa mga kung ano-anong requirements na kakailanganin,, tapos yung iba mong friends lilipat na pala kahit di pa ganon katagal ang inyong pinagsamahan.

Tsaka magpapayong na at jacket eh paano? Tag-ulan na, habagat na.

At least naman ano may baon ka na, makakaipon ka, makaka-gala ka. May sulyao ka ulit kay crush.

Makikita mo na naman si “bestfriend” at maiinis ka na naman.

Wala eh, ganyan talaga.

Nako, basta, good luck, best wishes.

Finally! Pinansin na rin ang state media!

Pagkatapos umani ng iba’t ibang reaksyon ang mga komento ni President-elect Rodrigo Duterte ukol sa mga media killings noong May 31, 2016, na maging mitsa para manawagan ng boycott ang international organization na Reporters Without Borders sa PH media (na hindi sinunod ng KBP at NUJP), minabuti na lamang niya na idaan na lamang sa PTV 4 ang kanyang mga pahayag para makaiwas sa miscommunication, at dahil dito, lumaki bigla ang interes ng publiko sa istasyong ito na matagal nang hindi napagtutuunan ng pansin dahil sa kakulangan ng pondo at political will at dahil sa malakas na impluwensya ng mga pribadong media outlets gaya ng GMA-7, TV5, at ABS-CBN.

Bago tayo magpatuloy, ano nga ba ang PTV 4?

Ang PTV 4 o People’s Televsion Network ay ang pangunahing himpilang pantelebisyon na pag-aari ng pamahalaan, at ang pangunahing layunin nito ay ilapit ang pamahalaan sa mamamayan. Nagsimula itong magsahimpapawid noong 1974, dalawang taon matapos ipasara ni Pangulong Ferdinand Marcos ang ABS-CBN. Ginamit ng crony na si Roberto Benedicto (may-ari ng RPN 9 at IBC 13) ang channel 2 (at naging BBC 2), at ang channel 4 naman ay napasakamay ng gobyerno ang channel 4 at nakilala ito sa tawag na Government Television (GTV-4). Noong 1980, ito ay pinangalanang Maharlika Broadcasting System  (MBS) at nagsimula na ring magbroadcast sa color, pinakahuli sa 5 istasyon noon.

Noong kasagsagan ng People Power Revolution, ang compound nito sa Bohol Avenue (na ngayo’y headquarters ng ABS-CBN) ay nilusob ng mga rebeldeng sundalo at ang mga pasilidad nito ay ginamit ng oposisyon para himukin ang tao na sumama sa pag-aaklas laban sa pamahalaang Marcos, at nakilala na ito sa bansag na People’s Television. Matapos tumakas ang pamilya Marcos patungo sa Hawaii at pormal nang naluklok sa pwesto si Pangulong Corazon Aquino, isinoli sa mga Lopez ang channel 2, samantalang ang Channel 4 ay nanatili sa poder ng pamahalaan upang maging opisyal na istasyon ng pamahalaan.

Sa mga sumunod na taon, nakilala ang PTV sa mga pag-cover nito sa mga mahahalagang sporting events tulad ng Southeast Asian games at ng Olympics, at sa mga mahahalagang yugto sa ating kasaysayan gaya ng APEC Summit sa Subic Bay noong 1996. Naging mahalaga rin ang ginampanan nito para sa pagpapalawak ng kaalaman ng mga mag-aaral sa pamamagitan ng CONSTEL.

Noong 1992, sa panunungkulan ni Pangulong Cory Aquino naipasa ang Republic Act 7306 kung saan nailatag ang kanilang charter na noong 2013 ay inamyendahan ni Pangulong Noynoy Aquino matapos malagdaan ang Republic Act 10390 kung saan pinahihintulutan na itong makipagsabayan sa mga naglalakihang private-owned media outlets (ABS-CBN, GMA 7, TV5) at binibigyan ito ng karagdagang P5 bilyong pondo.

Ngayon, sa kabila ng mga naibigay natin na profile kung ano ang PTV, bakit ngayon lang pinansin? Ito ay dahil sa persepsyon ng mamamayan na ito ay propaganda lamang ng pamahalaan dahil ang ilan sa mga programa nito ay naglalayon na bigyang kabatiran ang mga manonood sa mga programang isinusulong ng mamamayan, at sa lawak ng impluwensya ng tatlong private media firms ay nagiging masikip na ang labanan at napapagiwanan ang mga mas maliliit na istasyon.

At dahil sa desisyon ng president-elect Duterte na idaan na lamang sa PTV 4 ang kanyang mga pahayag, dumami bigla ang nagkainteres dito. Mabuti na lamang daw na may istasyon ang gobyerno na makakapagbalita ng maayos na di gaya ng mainstream media na kanilang binabatikos dahil sa animo’y “bias”.

Kamakailan lamang ay naitalaga sa Presidential Communications Operations Office (PCOO), ang ahensya na may hawak sa PTV 4 na siya ring humahawak sa iba pang media assets ng pamahalaan ang broadcaster na si Martin Andanar. Agad na nailatag sa kanyang agenda na pagbutihin pa ang PTV 4 at maging kagaya ng BBC. Nasabi rin niya sa isang interview na:

“Sayang naman kasi. If you check out UK, may BBC [British Broadcasting Corp.]. Merong CBC [Canadian Broadcasting Corp.] sa Canada, may PBS [Public Broadcasting Service] sa Amerika, may ABC [Australian Broadcasting Corp.] sa Australia, at ang gaganda ng kanilang public broadcasting service eh. Bakit tayo hindi? Bakit tayo, bulok?”

Para maging patas naman tayo, nailatag ng kasulukyang administrasyon ang mga pundasyon para sa isang epektibong medium para ilapit sa mamamayan ang pamahalaan, ngayong malapit na ang pagpapalit ng administrasyon, makakaasa na siguro ang marami na sawang-sawa na sa paulit-ulit na mga teleserye at puro tsismis at sensationalism na nakikita ng marami sa mainstream media tungo sa isang maayos na public broadcaster na siyang magtutuon ng pansin pagpapalawak ng impromasyon at magbibigay boses sa sambayanan.

Sana nga ay maging kahanay na tayo ng maraming bansa gaya ng Japan, Australia, UK,  Canada, atbp. na ang public broadcasters ang siyang pinagkakatiwalaan ng mamamayan.

Sa media man, at maging sa kabuuan, talaga ngang change is coming.

Rodrigo Duterte: Bagong simula para sa ating bansa


Noong Lunes, Mayo 9, 2016, nagdaos tayo ng halalang pangkalahatan, kung saan magluluklok tayo ng mga bagong pinuno, mula sa mga siyudad, lalawigan, at sa mga pinakamataas na posisyon sa ating bansa. Naging mainit ang kampanya, maraming mga naibatong putik, maraming pagkakaibigan ang nasira dahil sa pagkakaiba ng opinyon, subalit nanaig pa rin ang pagkakaisa sa pamamagitan ng balota. 

Naging malinaw ang resulta: pinili ng halos 38.6% (ayon sa pinakahuling datos) ng mga rehistradong mga botante si Mayor Rodrigo Roa Duterte, ang naging alkalde ng siyudad ng Davao sa loob ng 22 taon. 

Bagamat wala pang opisyal na datos ang Comelec (at magsisimula pa lang ang opisyal na bilangan ng Kongreso na minamandato ng Saligang Batas), sa laki ng lamang niya sa kanyang mga katungali ay malinaw na malinaw na siya nga ang susunod na pangulo ng ating bansa.

Sa kabila nito, hindi pa rin malinaw kung ano nga ba ang mga maaaring magbago sa oras na pormal nang manumpa si Duterte bilang ating pangulo. Matatandaan natin na sa panahon ng kampanya, mga maanghang (at kung minsan pa nga’y kontrobersyal na nakaakit ng atensyon mula sa international media) na mga pananalita, kagaya na lamang ng mga pagbabantang nagiging madugo ang kanyang panunungkulan dahil sa matigas niyang paninindigan laban sa krimen, droga, at katiwalian. Mayroon din siyang mga seryosong mga panukala, gaya na lamang ng pagsusulong ng pederalismo (o pagbibigay kapangyarihan sa mga lalawigan sa pagpapatupad ng mga programang pangkaunlaran at siyang tatapos sa kaguluhan sa Mindanao), pakikipag-usap sa mga rebeldeng grupo, at pagsusulong ng konstruktibong usapan sa South China Sea. Bukod sa mga nabanggit, ay wala pa tayong naririnig.

Pero sa isang di pangkaraniwang pagkakataon, nakita natin ang isang kakaibang Duterte na lingid sa marami, ang kanyang malambot na pagkatao. Noong gabi ng paglabas ng mga resulta, dumako siya sa puntod ng kanyang ina. Humihingi ng tulong.

Sa mga sumunod na araw ay narinig na natin mula sa kanya ang ilan sa mga panukala niya: ang pagpapatupad ng curfew para sa mga menor de edad mula alas-10 ng gabi, pagbabawal sa pagbebenta ng alak mula ala-1 ng umaga, at pagbabawal sa paninigarilyo sa mga pampublikong lugar. Nailabas na rin niya ang ilan sa mga tututukan ng kaniyang papasok na administrasyon, gaya ng muling pagbuhay sa parusang bitay, pagpapalawig sa conditional cash transfer program, pagtanggal sa 60-40 provision na balakid sa foreign investments, at marami pang iba.

Marami ang natutuwa, marami rin ang umaangal. Marami ang nagsasabi na magbubunsod ito ng lalo pang pag-unlad ng ating bansa at sa ikapapayapa ng bayan, marami rin ang nangangambang baka maging mitsa ito ng pagbabalik sa isang diktadura.

Sinabi na ng kanilang kampo sa kanilang mga kritiko na bigyan ng pagkakataon ang papasok na administrasyon para maipatupad nila ang kanilang mga programa.

Kagagaling lamang natin sa isang mainit na kampanya, at minabuti nilang agad na mag-abot ng kamay para sa kanilang naging mga kaaway.

Ngayong nakapagdesisyon na tayo, kailangan natin itong isaalang-alang. Naghangad tayo ng tunay na pagbabago, ngayon na ang pagkakataon na tayo ay magkaisa. Alam nating marami pa tayong pag-aalinlangan. Ang iba naman, mistulang sa kanya na lamang inaasa ang lahat. 

Tandaan, hindi niya magagawa ito lahat ng isang bagsakan lang. Kailangan niya ng pakikiisa ng taumbayan. Hindi rin tama na hindi lang natugunan ang kanyang mga pangako ay mawawalan na tayo ng gana, o kaya nama’y batikos lang nang batikos. Iyan ang bumubuhay sa demokrasya.

Ipanalangin natin na ito na nga ang bagong simula para sa isang magandang kinabukasan na ating inaasam. At tandaan natin na ang pagbabago ay nagsisimula sa atin.

Negative campaigning before the polls

You have witnessed a flurry of negative campaigning in the final homestretch of the campaign season before the elections which will take place this Monday. It has become so dirty that a certain candidate began unleashing a series of attacks, from alleged mutli-million bank accounts, ghost employees, properties, and now, a negative ad campaign using kids which all but one station has refused to air despite being offered P20 million pesos.

We all have questions lingering in our minds. How does he get these informations? How sure is he? Is he being backed by someone from behind? And how the hell was he able to persuade these kids (and parents, maybe) to do this ad? And how can you afford such a negative campaign ad yet we hardly see your own campaign ad and you are trailing behind the surveys? 

The candidate may have flaws which we are all aware of and he is quite open about it, but please, this is not the right way. You are being seen as desparate. Play fair and square, and not do some cheap publicity stunt as you have done twice during the past decade.

And for that certain network who solely aired the ads, shame on you. You are a disgrace to the media industry, and the Filipino people you supposed to serve. No wonder why you were forcibly shut during martial law.
(These are my personal opinions.)

Binay on Duterte: My Take

  

(Image source: http://www.bitagtheoriginal.com/files/theme/tu_binay-duterte-thumb.jpg)

Sensing that the 2016 presidential race is increasingly becoming a fight between Senator Grace Poe and Davao City Mayor Rodrigo Duterte, Vice President Jejomar Binay as of late recently launched attacks on the latter, questioning the mayor’s ability to fulfill his campaign promise of getting rid of crime and corruption within a timeframe of 3-6 months, and on the supposed links on extrajudicial killings, which the mayor repeatedly denies. 

While Mayor Rody Duterte has expressed his denials that he has never been involved in any case of extrajudicial killings, he has stated that killing criminals must always remain within the rule of law, most especially in cases when the criminal offers a violent resistance or when the law-enforcer’s life is in danger. 

Even as far as claiming that only the poor will get killed (as if he wanted to be the first casualty from the ruling class), and minors, women, and the elderly will also get killed based on mere suspicion (of course there is nothing to back up those claims).

May it be remembered that during the second presidential debates held in Cebu City last March 21, we have heard little from VP Binay on Mayor Duterte (except of course the “technical malversation” issue), even expressing admiration for the latter, now that we’re a month before we head to the polls, what’s with the sudden shift? 

Well, we can say that it’s because of the surveys. The recent SWS survey conducted on March 30 says that Mayor Duterte and Sen. Poe are on a statistical tie, with 34% of those surveyed stating that they would vote for Poe and 31% said they would go for Duterte (Binay and Roxas tied at 17%), and an MBC-DZRH mock poll conducted on April 2 states that Mayor Duterte is the front-runner with 36% and Poe trailing at 28%, and One Cebu’s dumping of an alliance with UNA in favor of Duterte. 

What has Mayor Duterte said so far as the recent Binay attacks are concerned? In an interview, he stated that a “criminal is a criminal, whether rich or poor.”

Now, what’s my take on this?

Why is he taking a big deal out of his hardline stance on crime while he cannot even answer simple questions regarding his bank accounts, overpriced projects, his family’s lavish lifestyle, and properties (and when being brought up, he cries foul just as when Duterte answered his allegations, stating they were “below the belt”. Who started it anyway?)

Will this affect his already poor showing with the majority of the electorate? And could we expect a tougher response from Mayor Duterte in the coming days? Let’s see. 

Would you risk yourself to go crazy over someone who has rejected you already?

Just a random thought. Most of you guys have already experienced the feeling of being rejected by someone you loved so dearly, or something which was a product of a misunderstanding yet never gave you the chance to explain yourself. That hurts, though, but we just have to face cold-hard facts that it should end right there.

But, you can’t help thinking sometimes. What if, after years of keeping a distance, if one day you meet each other again, would that person change his or her attitude towards you? Or if he or she gave you the chance to explain everything, and explain that you only want to have peace with him or her, nothing else.

But if he or she is so stubborn, and you may have inflicted a wound too deep enough and it would be really hard to heal by itself, maybe you really should leave it alone. Maybe that person should never be given another chance to get into your space.

To forgive is to forget. We can forget but cannot forgive, or forgive, but cannot forget. Any of the two, we should leave that chapter alone and continue our journey, wherever they take us.

A new kid on the block

Okay, let’s get this rolling.

This is going to be the first time I will be running a serious blog after failed attempts over the years. And I’m too hesitant because I tend to be forgetful of things, I can’t get my priorities straight, I have a journal to write on, I have messy thoughts (thus making it difficult to put my thoughts into writing), and I don’t know what people would react to my posts. Also I’m more confident to say my thoughts orally, to anyone who cares enough to listen.

But I started it, so I have to prove it. Because this is going to be a good practice before I get into my chosen profession in the future. And people (more specifically my mom and my professor) are now telling me to write my ideas so everyone could read about them.

So, maybe, that’s already enough for me to start. So , for now, goodbye.